Een helse bevalling

Ik ga vandaag, 25 oktober 2010, naar het ziekenhuis, waar mijn bevalling ingeleid zal worden. Ondertussen ben ik 12 dagen overtijd en is onze kleine meid nog steeds niet ingedaald. ’s Avonds ga ik binnen, en ’s nachts om 3h00 zal de bevalling stilletjes op gang gebracht worden. Bjorn gaat thuis slapen want we willen dat de geboorte van onze kleine meid voor iedereen een verrassing blijft. Ik zou immers pas weeën krijgen tegen de ochtend en de kleine zou rond de middag ter wereld komen. Ik kan nauwelijks slapen en tegen 6h00 is de pijn al ondraaglijk! Ik bel Bjorn, hij moet onmiddellijk komen! Helaas heeft hij file en arriveert hij pas tegen 9h00. Mijn pijn wordt steeds erger en ik veronderstel dat het nu toch wel erg opgeschoten zal zijn. De vroedvrouw komt me controleren, 3 cm opening! Om 8h00 komt ze nog eens, nog steeds 3 cm! Ik heb me voorgenomen om zonder epidurale verdoving te bevallen maar de gyn raadt me aan om er toch één te nemen, omdat de arbeid traag verloopt. Ik barst onmiddellijk in tranen uit. Vorig jaar heb ik een beenmergpunctie ondergaan en voor geen geld ter wereld zou ik nog eens iemand een naald in mijn rug laten steken! Ik besluit toch maar een epidurale verdoving te nemen… De vroedvrouw probeert me te kalmeren en op mijn gemak te stellen en snapt niet waarom ik in godsnaam zo bang ben. Om 9h00 is het zover, ze komen me halen! Net op dat moment komt Bjorn de kamer binnen. Fijn was het niet voor hem, om zijn vrouw zo aan te treffen. Hij komt mee naar boven en blijft op de gang wachten. Tijdens het plaatsen van de epidurale houden ze mij met 2 vast en schreeuw ik het uit van de angst/pijn. Ik vraag de vroedvrouw of ze even aan Bjorn wil laten weten dat alles in orde is, voor het geval hij mij had horen schreeuwen :) Niks aan de hand hoor!

We gaan terug naar de kamer en daar hang ik dan aan zoveel draden, ik had me mijn bevalling wel anders voorgesteld! Epidurale in de rug, links de bloeddrukmeter, op de buik de monitor, rechts het infuus met weeënopwekkers en beneden een plassonde! De weeënopwekkers worden nu verhoogd en ik hoop dat ik snel kan bevallen!

Om 12h00 worden mijn vliezen gebroken, nu zal het wel snel vooruit gaan! Helaas…

Na de vele controles en het eindeloze wachten heb ik om 19h30 volledige ontsluiting en mag ik naar de verloskamer. Ik kijk er zo naar uit, even mijn best doen en dan is onze kleine meid er!!
Samen met mij wordt er een andere vrouw de verloskamer naast me binnen gereden. Ze had een beetje buikpijn en blijkbaar was ze dus klaar om te bevallen. Wat ben ik jaloers seg!
In de verloskamer blijkt dat Noa-Lee nog steeds niet ingedaald is, en de gyn zegt me dat ik een uur mag persen, als ze er dan niet is, gaat hij “helpen”. Ik krijg al schrik en pers zoals het mij geleerd werd. Ondertussen is het 20h30 en nog steeds geen vooruitgang. De vrouw in de verloskamer naast mij staat op bevallen en haar gyn is er nog niet. Daarom komen ze die van mij roepen, maar hij besluit om bij mij te blijven. De 2 vroedvrouwen die me hielpen gingen wel naar de andere kant. De gyn besluit de zuiger te gebruiken en plaatst het “ding”, wat doet dat pijn!!! Maar nu duurt het niet meer lang dus ik doe verder mijn best.

Plotseling is Noa-Lee haar hoofdje eruit, maar de rest bleef achter. In totale paniek schreeuwde de gyn “dat het er NU echt uit moest” en Bjorn moest met volle kracht op mijn buik duwen. Een vroedvrouw komt aangerend en doet hetzelfde! De gyn trekt met volle kracht aan Noa-Lee want zolang ze vast zit in het geboortekanaal krijgt ze geen zuurstof.

Eindelijk is ze er, het is nu 20h39! Dadelijk neemt de kinderarts haar mee en ik hoor de gyn roepen ‘de schouder, de schouder’… Ik zeg tegen Bjorn dat hij met haar mee mag gaan en terwijl ik daar moederziel alleen achter blijf begin ik te huilen, omdat ik onze baby niet hoor huilen! Want dat moeten ze doen, toch?! Het was een enorme opluchting om plots dat gehuil te horen en Bjorn steekt zijn hoofd even door de deur: “het is een grote ze!!” (52.5 cm & 4.055 kg). Er kan een klein lachje af en ik ben gelukkig dat alles goed lijkt te gaan.

De gyn komt terug en vertelt me dat ik een totaalruptuur heb, ik ben volledig uitgescheurd. Ik begon over te geven, helemaal te trillen, had overal pijn en was gewoonweg op. Daarom word ik naar de ok gebracht en onder narcose gehecht. Als ik terug op de kamer kom is het 22h30. Bjorn staat mij moederziel alleen op te wachten, zonder baby. Hij vertelt me dat ze in de couveuse ligt, omdat ze vocht in haar longen had. Ik roep de vroedvrouw, ik wil onmiddellijk naar haar toe!! Ze vertelden me telkens opnieuw dat ik moest wachten tot ik kon opstaan. Dat heb ik dan ook 2 keer geprobeerd, maar beide keren eindigde ik tegen de grond. De verpleegster zou me eerst wassen (wie me zag zou denken dat ik zo uit een horrorfilm was gestapt) maar dit kon ik echt wel alleen hoor! Gelukkig bleef ze dicht in de buurt want weer eindigde ik tegen de grond. Ik hield voet bij stuk en om 1h30 mocht ik eindelijk tot bij Noa-lee gaan. Ik vroeg aan Bjorn “is ze dat”? Ik herkende mijn eigen dochter niet, ze zag er zo gehavend uit en ik dacht, is dit het nu? Ben ik nu mama?

Bjorn bleef slapen en ’s morgens mochten we gaan kijken hoe ze haar flesje en pamper kreeg. Ondertussen kwam de familie langs en we vertelden dat er “iets” scheelde met haar schouder, maar wat wisten we zelf nog niet. Namiddag komt de kinderarts en neuroloog langs en het enige wat zij te vertellen had was: “ de arm is verlamd “. Voor ons was dit een shock en onmiddellijk zijn we op internet beginnen te zoeken. Erbse paralyse, dat is de naam van de aandoening die Noa-Lee heeft. Haar zenuwen zijn ter hoogte van haar schouder onderbroken of afgescheurd, door het feit dat er zo aan haar getrokken is om haar uit het geboortekanaal te krijgen. Maar in 90% van de gevallen geneest de aandoening spontaan en praktisch volledig. Wij vinden het wel heel erg dat wij zelf hebben moeten zoeken achter deze aandoening en dat we in het ziekenhuis dus niet de nodige uitleg of begeleiding hebben gekregen. De dag erna mogen we Noa-Lee uit de couveuse halen, Bjorn doet voor het eerst haar pampertje en geeft haar fles. Ikzelf voel me daar nog niet klaar voor, heb nog veel pijn.

Na 4 dagen mag Noa-Lee uit de couveuse en komt ze bij ons op de kamer. Eindelijk voel ik mij mama! Maar die roze wolk waar iedereen het over heeft, waar blijft ze? Ik zie momenteel enkel maar dikke zwarte donderwolken.

We krijgen verder uitleg over de bevalling, die ook voor de dokters en verpleging zeer heftig was, waarom alles verlopen is zoals het verlopen is. Ze vertellen ons dat Noa-Lee er snel uit moest, nadat haar hoofdje geboren was. Was ze iets langer blijven zitten, had ze hersenletsel opgelopen of was ze dood. We zouden “blij” moeten zijn dat het dit maar is, maar het is slechtst een kleine troost.

Het was een zeer heftige bevalling, die nog een zeer lange nasleep zal krijgen en die we (jammer genoeg) nooit zullen vergeten! De geboorte van je kind zou de mooiste dag uit je leven moeten zijn, maar voor ons wat dit een helse dag, die ik ooit hoop een beetje te vergeten of op zijn minst te kunnen plaatsen. Ik zal nooit meer natuurlijk mogen bevallen, en op dit moment ben ik daar helemaal niet boos om.