November 2010

Een week na de geboorte, op 2 november, mogen we naar huis, maar we maken een tussenstop in het universitair ziekenhuis van Leuven, waar er voor ons een afspraak geregeld is. Daar wordt bevestigd dat haar rechter arm en hand verlamd zijn en dat we moeten afwachten. De toekomst is nog heel onzeker. We worden dus eigenlijk niks wijzer. Wel krijgen we uitgelegd welke oefeningen we dagelijks moeten doen, hoe we haar moeten vastnemen, aankleden, uitkleden, neerleggen,… Vanaf nu krijgt Noa-Lee 2x/week kinesitherapie. De artsen hameren er wel op dat ik in geen enkel geval ooit nog natuurlijk mag bevallen. Ik heb misschien een erge bevalling meegemaakt maar vind dit toch heel erg langs één kant (vorige week mocht ik er nog niet aan denken om ooit nog eens te bevallen). Ik zou heel graag ooit een normale bevalling meemaken, waarbij alles natuurlijk op gang komt en vlot verloopt. Helemaal anders dan de bevalling van Noa-Lee dus! Ik zou het graag meemaken maar het kan niet, dus bij wie het wel nog kan: geniet ervan! Het doet misschien pijn maar als alles goed gaat is het denk ik het mooiste wat er is!

Thuis aangekomen is het een hele aanpassing om voor een kleine baby te zorgen. Ook de oefeningen die we moeten doen vergen veel tijd. Noa-Lee is een echte huilbaby, en onze nachten bestaan gemiddeld uit 3 uurtjes slaap. Bjorn en ik zitten op ons tandvlees en besluiten een osteopaat te bezoeken. Deze vertelt ons dat er een nekwervel geblokkeerd zit en maakt deze los. De daarop volgende tijd gaat het beter maar Noa-Lee blijft een huilbaby. We denken dat ze misschien pijn heeft aan haar schouder en dat zou een goed teken zijn. Pijn is geen goed gevoel, maar het is tenminste een gevoel.

Overal waar we komen krijgen we vragen op ons afgevuurd over hoe het nu gaat met Noa-Lee haar armpje. Langs de ene kant is het fijn dat de mensen er zo mee in zitten maar langs de andere kant doet het ons pijn om telkens opnieuw te moeten vertellen dat er nog steeds geen verbetering is. Constant worden we eraan herinnerd. Dit heeft me dan besluiten om een blog te beginnen. Zo weet iedereen wat er aan de hand is en moeten wij niet keer op keer hetzelfde verhaal vertellen. Persoonlijk ben ik vrij sterk, maar ook ik krijg vaak de krop in de keel als we over dit onderwerp moeten spreken. Bij Bjorn ligt het nog moeilijker. Hij heeft alles zien gebeuren, en is nog steeds getraumatiseerd door de bevalling, maar vooral door de paniek die er losbrak in de verloskamer. Even dachten we dat we nooit een baby zouden hebben. Dat hij de eerste uren na de bevalling alleen heeft moeten doorbrengen, heeft ook niet erg geholpen. De eerste weken heb ik me heel sterk gehouden. Ik had het gevoel dat het mijn schuld was en dat Bjorn en Noa-Lee mij dat later nog zouden gaan verwijten. Daarom heb ik vooral Bjorn toegelaten om verdriet te hebben en boos te zijn, maar niet mezelf. Met klagen en zagen komen we trouwens ook nergens, daar is niemand mee geholpen. We staan er nu voor en gaan proberen alles eruit te halen wat nog mogelijk is.

Voor ons is Noa-Lee ondertussen een “gewone baby” geworden, en we kijken verder dan haar arm. Het is een babytje dat vanalles kan en wil, en die arm is gewoon aanwezig. Andere mensen zien vooral “de arm” als ze naar Noa-Lee kijken.