‘s Morgens worden we in het ziekenhuis verwacht. Het is een hele klus om Noa-Lee nuchter te houden. Toen we in het ziekenhuis aankwamen was Noa-Lee namelijk al zo een 2 uur wakker, en de CT scan was pas gepland om 13h00. Noa-Lee werd eerst “gekalmeerd” met een zalfje in de poep, en daarna onder narcose gebracht met een maskertje. We gingen beiden mee tot aan de scanner, maar ik zou bij haar blijven terwijl ze onder narcose gebracht werd. Op weg naar de scanner is Noa-Lee al half van de wereld en dit is voor ons heel raar om haar zo te zien (en ook wel een beetje grappigJ). Aan de scanner wachtten ze haar op met 4 personen en wij zagen onmiddellijk dat ze in goede handen was. Het onder narcose brengen ging vlot en viel dus – ook voor mij – goed mee.
Op een half uurtje was het achter de rug. Ik mocht naar de recovery gaan. Toen ik daar aankwam was Noa-Lee al wakker en relatief rustig. Eens op de kamer begon het te veranderen. Ze heeft heel de middag geschreeuwd en is heel de middag boos en droevig geweest. We mochten pas terug naar huis gaan, als Noa-Lee pipi gedaan had, omdat ze zeker wouden zijn dat haar blaas in orde was na de narcose. Natuurlijk duurde het net nu heel erg lang. Om 18h00 was het er eindelijk uit en konden we vertrekken, met een peuter die nog steeds helemaal overstuur was. In de gang werden we nageroepen door de kinder-revalidatiearts van het plexus team. Ze zei dat ze aanwezig was tijdens de scan. Terwijl Noa-Lee onder narcose was, had ze geprobeerd om allerlei oefeningen met haar arm te doen, en dit lukte niet. Dit was voor haar een teken dat er weldegelijk iets mis was met Noa-Lee haar schouder, en dat de blokkage er niet enkel was omdat Noa-Lee tegenwrong tijdens de oefeningen omdat ze er geen zin in had (een peuter gaat nu eenmaal liever spelletjes spelen dan oefeningen doen, en soms is het echt de hel om oefeningen te doen met Noa-Lee). Dit was ook de reden waarom ze nu naar ons op zoek was, ze zou ons graag de foto’s tonen (heel erg lief, zo wisten we toch al iets). Op de foto’s was te zien dat Noa-Lee haar schouderkop inderdaad niet in de kom stond maar een beetje naar achter. De arts vermoedde dat er zowiezo een operatie zou volgen, maar wou eerst overleggen met het team. Een uurtje later waren we thuis, we hebben het alledrie overleefd! :)
Een weekje later heb ik een mail gekregen van de orthopedisch chrirurg dat er inderdaad geopereerd zou moeten worden. Hij wou graag dat we eens tot daar kwamen om over de ingreep te praten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten