Mei 2012

Ondertussen kan Noa-Lee al meer dan 300 woordjes zeggen en nog meer woordjes begrijpen. Ze kan tot 10 tellen (weliswaar vergeet ze de 6), zingt 4 volledige liedjes, kent 14 dieren met het bijhorende geluid, kent verschillende kleuren, kan zelf de tv opzetten en haar dvd’s, en haar lievelingsspelletje is verstoppertje spelen… en bovendien heeft ze de laatste weken niet meer aan haar handje gebeten. Dit even om aan te tonen dat we super-mega-fier zijn op ons hartediefje!!!

29 mei 2012

Op 30 mei is het een grote dag voor haar… de eerste operatie! We worden in het ziekenhuis verwacht op 29 mei om 9h30. Ze wordt eerst gezien door de plastisch chirurg en wordt daarna alvast opgenomen. Na de opname krijgen we een hele hoop uitleg en voor de rest speelt Noa-Lee de hele middag op de kinderafdeling. Momenteel hebben mama en papa het er veel moeilijker mee dan de dochter zelf! Bij Noa-Lee op de kamer ligt er nog een EP-kindje, die ook morgen geopereerd zal worden. Het kindje is een beetje ziek, en ik heb dus gevraagd of wij een aparte kamer kunnen krijgen. Dit werd geregeld voor ons. ‘s Avonds komt de dokter nog eens langs, en vertelt dat Noa-Lee geopereerd zal worden rond half elf. Deze nacht blijf ik bij Noa-Lee in het ziekenhuis. Ik durfde de kamer niet verlaten toen zij sliep, en heb mij dus best verveeld!

30 mei 2012

Om half acht was onze spruit alweer wakker. Ik kreeg te horen dat het andere kindje naar huis was. Ze mocht niet geopereerd worden omdat ze koorts had. Noa-Lee haar operatie zou dus vroeger plaatsvinden en ze konden haar elk moment komen halen! Ik heb als de bliksem naar haar papa gebeld dat die onmiddellijk moest komen!

Uiteindelijk was het 9h00 voor ze Noa-Lee kwamen halen, en de papa zat in de file ! Net toen we de lift binnen gingen, kwam hij eraan gespurt, verrassing!!:) Deze keer mocht hij meegaan tot in de operatiezaal… Het was nu al de tweede keer in korte tijd dat Noa-Lee onder narcose gebracht werd, maar dit went nooit. Als mama & papa is het gewoon bang afwachten tot er nieuws is.

Wonder boven wonder kwam de verpleegster ons na een uur al vertellen dat de operatie afgelopen was! Ik ging mee naar de recovery… Al van op de gang hoorde ik luid gehuil en idd, het was Noa-Lee. Ik heb nog nooit zoveel medelijden met haar gehad als toen…ons arm klein prutske met die megagips aan, en aan zoveel kabeltjes! Ze was gewoon ontroostbaar. Toen we terug op de kamer kwamen heb ik haar uit haar bedje genomen en natuurlijk voelde dit ook heel raar voor ons… normaal is ze echt een papa-kindje maar vandaag wou ze voor eventjes alleen maar mama! De rest van de middag heeft ze veel overgegeven en veel geslapen… ons pruts zo zien afzien was vrij pijnlijk!

 

Deze nacht zou papa bij haar blijven slapen. Maar ons kaboutertje was al uitgeslapen en van slapen is er niet veel in huis gekomen. Toen ik ‘s morgens terug aankwam, was ze weer haar blije zelf! Vrolijk zoals altijd. De papa iets minder … :) ‘s Avonds was ook de dokter nog langsgekomen. Hij vertelde dat de operatie beter gegaan was dan verwacht. Ze hadden één kort ligament overgeknipt en toen sprong alles vanzelf op zijn plaats! Voor de rest dus geen verlengingen, geknip, … en ipv 12 weken gips, was 3 weken gips voldoende! We wisten niet wat we hoorden, zoooooo goed nieuws!!! In het ziekenhuis hebben Bjorn en ik ook beiden gepraat met een deskundige over de bevalling, de tijd erna, onze gevoelens…pijnlijk om er terug ermee geconfronteerd te worden (vooral met de bevalling en de dagen erna), maar het heeft ons wel deugd gedaan! In de namiddag mogen we naar huis en hier gaat alles weer zijn normale gang. Noa-Lee slaapt niet goed, en botst overal tegen, maar het gaat véél beter dan we hadden verwacht. Onze dochter heeft nog maar eens bewezen dat ze een vechtertje en doorzettertje is! En hier ben ik blij om, ze zal het later zeker nog nodig hebben.